Ingezonden door Erdinç Saçan (o.a. Fethiye.startpagina.nl)
Met de auto op vakantie naar Turkije is een belevenis op zich. Een reisbureau zou hier zelfs geld mee kunnen verdienen. Ik zie de motto al voor me:
“Met de gastarbeider richting Turkije”. Het is namelijk spanning
en sensatie alom. Eerst wordt er een auto gekocht speciaal voor de vakantie. Er zijn zelfs mensen die auto’s huren; natuurlijk een cabriolet zodat ze ermee kunnen pochen in het dorp van hun ouders. Vroeger waren het echt wrakken, volgepakt met goederen en kinderen in een piepklein auto. Dat mensen toen met zulke gevaarten de weg op durfden is een raadsel. Als ik met de ouderen praat zeggen de meesten: “We waren toen gek”.
Ook wij gingen tot het jaar 1991 met de auto richting Turkije. Na de oorlog in het voormalige Joegoslavie zijn we overgestapt op de vliegtuig. Mijn moeder begon al weken van te voren met het klaarmaken van de spullen. Er moest zoveel mogelijk mee, net alsof ze niets hadden in Turkije. Tegenwoordig is Turkije op sommige vlakken zelfs verder dan Nederland. Zelfs de beenruimte op de achterbank werd volop benut. Er was vooral veel eten; maar ook toiletpapier, kleren, extra EHBO doosje etc. Drie kinderen en twee volwassenen in een volgepakt auto. Mijn vader was geen snelhuidsduivel en rustte vaak uit dus meestal waren we in twee nachten en drie dagen op de plaats van bestemming. Sommigen maken er een wedstrijd van en rijden in hun nieuwe bolide in 1 nacht en 1 dag naar Turkije. Dat ze aangekomen in Turkije een aantal dagen platliggen nemen ze op de koop toe. Wat ik ook nooit begreep is dat we altijd en met vele anderen in de auto bleven slapen. Kinderen achterin; ouders voorin. Dus zonder je te strekken of lekker je handen onder de kussens te doen. De hitte was ook lastig; 5 mensen in een kleine ruimte. De ramen durfden mijn ouders niet te openen voor angst voor een beroving.
Een keer raakten we met zeven andere auto’s de weg kwijt in Servie. Er was gelukkig een vrachtwagen chauffeur uit Turkije aanwezig die naar Duitsland moest. Dus zeven auto’s volgen de vrachtwagen. Ik weet niet of die man kickte op tussenwegen maar we hebben een prachtige sightseeing gehad in Servie, toen een gevaarlijk plek met de oorlog in Bosnië. Ook wist die man niets van verplichte rust of het nemen van pauzes. Hij reed uren achtereen door! mijn vader gewend van vele tussenpauzes kon het amper bijbenen. Zijn hele lichaam was verkrampt en hij voelde zijn benen niet meer goed. Uiteindelijk zagen we het bord Maribor (grenspost tussen Slovenie en Oostenrijk). Dus we konden de weg nu zelf wel vinden. De eerste de beste parkeerplaats stopte mijn vader en we hebben met zijn allen de gehele nacht geslapen. ’s ochtends vroeg toen we wakker werden zagen we dat onze auto voor een discotheek was geparkeerd!. De laatste bezoekers vertrokken dronken richting huis. Nog steeds zijn we verbaasd dat niemand ons iets heeft aangedaan.
Het meeste van de autoreis mis ik de nachten. Soms kwamen er honderden gezinnen op een parkeerplaats samen; omdat de voorzieningen goed waren of omdat het een bekende plek was. Turken uit Belgie, Nederland, Engeland, Duitsland, Denemarken, Oostenrijk, Frankrijk sommigen dagen onderweg, anderen pas vertrokken. Het was dan een walhalla voor kinderen. De vader die moest goed uitrusten dus hij kreeg de gehele achterbank voor zich alleen een paar uurtjes. Omdat het stil moest blijven nam de moeder de kinderen mee; even wandelen. Zo kwam je vele moeders en kinderen tegen. Het voordeel als je een gemeenschappelijke taal kent ookal kom je uit diverse landen. Nu ik volwassen ben en gewend ben aan comfort wil ik alleen nog maar met de vliegtuig. Binnen 3.5 uur op je bestemming dat is toch wat anders dan 3 dagen in een autotje. In een vliegtuig kan je tenminste nog een wandeling maken.
Erdinç Saçan
Wij gaan elk jaar met de auto op reis naar Turkije.
Mijn vader heeft juist de tegen overgestelde, die wilt alles zo snel mogelijk klaar maken en zo snel mogelijk weg.
Op zich gaat onze reis elk jaar perfect,wij rijden elk jaar dezelfde route namelijk van Nurnberg,Passau,Maribor en als laatst Beograd.
De concurrentie die de Bulgaren tegen de Europese turken hebben ( D/B/NL )is de laatste jaren wel afgenomen als we kijken naar de bedragen die ze vragen en de rust mogelijkheden.
Eenmaal bij de grens van Turkije zie je de grote vlag al hangen aan de poort.Dan denk je bij jezelf van ” Eindelijk ”
Je ruikt de geur al van TR,En de warmte komt al op je af . Eenmaal in Turkije aangekome koopt me vader altijd wat te drinken en natuurlijk ook een paar sloffen sigareten.Hier in Edirne is eigenlijk de eerste plaats waar we ff lang uit kunnen rusten.
Als we klaar zijn gaan we verder met rijden ,,Pffff.. naar Izmir is het al lang rijden laatst staan voor mensen die naar Sivas of Kayseri gaan .( WARM !! )
Toen ik dit schreef kreeg ik kippenvel bij mezelf.
Kan niet wachten.
Maar mensen die elk jaar met de vliegtuig gaan ,,JE MOET HET 1 KEER PROBEREN !
De reis en de gebeurtennise kan je niet zo snel beschrijven.
wij gaan voor de eerste keer in ons leven met de auto naar Turkije.
Ik ben een beetje ongerust over de grenzen bvb Bulgarije enzv.
Kan iemand mij raad geven?
Kijk ook naar http://www.khersi.com voor reisinformatie over hele europa
met de vliegtuig naar Turkije is natuurlijk veel sneller en statistisch gezien veiliger maar met de auto reizen is gewoon veel leuker!
Natuurlijk ga ik niet altijd met de auto maar eens in de paar jaar heb ik gewoon zin om de auto te pakken en dan ga ik ook iets langer (minstens 4 weken omdat het anders niet loont.)
Het is de spanning en sensatie die we tijdens het dagelijkse leven in het veilige en deprimenrende oord van absolute onbeduidendheid missen, dat deze reis zo leuk maakt.
Het is tegenwoordig eigenlijk een makkie vergeleken met vroeger. Het snelwegennet ten oosten van oostenrijk is flink uitgebreid en grensposten zijn verdwenen als sneeuw voor de zon ivm de EU.
Ik kan me de tijd herinneren dat er alleen snelwegen waren in Duitsland en gedeeltelijk in Oostenrijk. Joegoslavië en Bulgarije had alleen smalle 60km weggetjes waarbij je je auto in de berm moest parkeren als je een vrachtwagen tegemoet reed :). Je was wel 4 dagen onderweg naar Turkije.
Je moet tegenwoordig alleen hopen dat je geen pech krijgt onderweg waarbij je niet verder kunt rijden in landen als Servië en Bulgarije. Want dan bent u flink het haasje.
Vroeger ( jaren 70/80) was de techniek van auto’s vrij simpel . Een lokale boer die wel eens aan z’n eigen tractor had gesleuteld kon je zo weer op weg helpen maar tegenwoordig met al die onzinnige hightech poespas en electronica in auto’s snappen zelfs de dealers en merkgebonden servicepunten niets van hun eigen ECU foutcodes ! tel daarbij de gretigheid van een servische/bulgaarse monteur bij op, en het gevolg is dat je honderden zoniet duizenden euro’s lichter bent zonder dat je ook maar een enige vorm van garantie hebt op de uitgevoerd reparatiewerkzaamheden.
De zogenaamde ANWB pechhulpdienst buitenland die je hebt afgesloten, waardoor je altijd met een velig gevoel hebt gereisd, zal je in z’on situatie ook niet veder helpen omdat zij alleen maar denkt aan haar eigen belang, door duizendenéén smoezen te verzinnen om je maar geen vervangende auto te geven en NIET de repatriering van je eigen auto naar Nederland te verzorgen !
Je bent in zo’n situatie uitgeleverd aan de genade van de Servische of Bulgaarse garagehouder.
Dus wees gewaarschuwd…
Prachtig verhaal, maar is het risico toch niet te groot; kun b.v. “overal” tanken (benzine). Ik heb ooit het stuk Istanbul naar Alanya gereden, prima te doen.
Hoe lang is het stuk Servie en Bulgarije, is dat in een keer te doen?
natuurlijk kun je overal tanken. De meeste landen zijn eu landen waar je doorheen komt. Het is alleen verstandig om bij gerenomeerde tankstions te tanken, zoals OMV. OMV is een Oostenrijks concern dat veel tankstations exploiteerd in de balkan landen. Als je tankt bij een Lukoil of Jugopetrol heb je kans op kwalitatief slechte diesel of benzine dat de morderne auto’s van tegenwoordig niet zo fijn vinden.