Aanstaande donderdag vindt in Frankrijk het evenement Alpe d’HuZes plaats. Fietsers beklimmen individueel of in teamverband minimaal zes keer de Alpe D- Huez en willen hiermee zoveel mogelijk geld ophalen voor KWF Kanker Bestrijding. Onder het motto ‘opgeven is geen optie’ doen ook twee vrienden van mij mee aan deze zeer zware beklimming. Jeroen en Mayke Eckhardt zijn op dit moment al in Frankrijk aangekomen om zich verder voor te bereiden op deze beproeving. Via dit blog houden ze vrienden en familie op de hoogte en proberen ze extra sponsors te vinden voor hun tocht.
Wie Jeroen wil steunen kan dat via deze link doen.
Wie Mayke wil sponsoren kan dat hier doen.
reisverslag deel 3
maandag 1 juni 2010 – Vanmorgen het zelfde liedje als gisteren de regen kwam hier weer met bakken uit de hemel zetten. Het enige verschil met gisteren is dat de plaatselijke meneer Paulusma het wel bij het rechte eind had en het rond elf het begon te waaien en de regenwolken over de alpen heen stuurde. Dit betekende snel nog wat bananen naar binnen fietskleding aan de modder van gisteren nog snel van de fietsen afkloppen en weg zijn we. Vandaag gaat de rit richting Col Croix de Fér een monster vam een alp die als hem in zijn geheel zou fietsen een klim zou zijn van 31,5 kilometer, dat leek ons wat te hoog gegrepen voor vandaag. Dit vooral met het oog op donderdag en de hesteltijd die je nodig heb van zo’n klim. Wij hebben onze gezet op de belverdere op ongeveer tweederde van de col. Het is vanuit camping Piscine een kleine tien kilometer fietsen naar de voet van de Croix de Fér, een mooie manier om de benen even warm te fietsen. Na die tien kilometer krijg je een bocht naar rechts en begint de aanloop naar de alp, het eerste stuk is nog vrijwel vlak maar na een kleine kilometer beginnen de eerste haarspeld bochten al en kunnen we de benen voor het eerst eens testen. Auw zo voelde al die procenten ook al weer was het al bijna vergeten maar gelukkig volgen er al gauw weer wat minder steile meters en kan de verzuring weer even uit de benen zakken.
Al snel volgen de volgende steile stukken weer en deze houden eigenlijk niet meer op tot je in het dorp Rivier D’allemond maar gelijk na dit dorp gaat het weer net zo stijl verder. Na een paar kilometer komt een lange steile afdaling en daarna een net zo steile klim in begin mezelf af te vragen waarom ik dat allemaal aan het doen ben. Na het steilste gedeelte van de klim gehad te hebben is het nog een kleine drie kilometer naar de belverdere en deze gaan vrij geruisloos voorbij terwijl van het fantastische uitzicht genieten en met regelmaat door een water moeten fietsen omdat het smeltwater in grote hoeveelheden van de berg af komt zetten. Na een paar repen en een bidon met extran naar binnen gewerkt te hebben een windjack aan getrokken en aan de twintig kilometer lange afdaling begonnen. Tenminste dat dachten we, want halverwege moesten we nog een paar honderd meter terug die twaalf procent omhoog. Gelukkig ook dit zonder al te veel problemen gehaald en een half uurtje later waren we weer op de camping. Eenmaal op de camping maar weer begonnen aan de derde pasta maaltijd en een welverdiend biertje genomen.