Aanstaande donderdag vindt in Frankrijk het evenement Alpe d’HuZes plaats. Fietsers beklimmen individueel of in teamverband minimaal zes keer de Alpe D- Huez en willen hiermee zoveel mogelijk geld ophalen voor KWF Kanker Bestrijding. Onder het motto ‘opgeven is geen optie’ doen ook twee vrienden van mij mee aan deze zeer zware beklimming. Jeroen en Mayke Eckhardt zijn op dit moment al in Frankrijk aangekomen om zich verder voor te bereiden op deze beproeving. Via dit blog houden ze vrienden en familie op de hoogte en proberen ze extra sponsors te vinden voor hun tocht.
Wie Jeroen wil steunen kan dat via deze link doen.
Wie Mayke wil sponsoren kan dat hier doen.
reisverslag deel 4
dinsdag 1 juni 2010 – Gezellig, de rest van ons team is gisteravond laat nog gearriveerd. Eindelijk compleet en nu kunnen we ons samen opmaken voor de hel van donderdag. Eerst vandaag nog een stukje fietsen en aangezien we nog steeds wat last hebben van de beklimming van de Croix de fér hebben we besloten om de relatief makkelijke beklimming van de Col D’ornon nog een keer op het programma te zetten. Vanmorgen om een uur of negen een stevig onbijt genomen fietskleding aangetrokken en weg waren we weer. Langzaam aan dat was het motto van vandaag weer maar de benen voelden goed en kon de verleiding niet weerstaan om het eerste deel van de klim even flinkgas te geven om te kijken waar in stond. Perfect dat was het gevoel toen ik naar boven fietste geen pijn geen verzuring precies zoals het zou moeten zijn. Toen de grootste fout gemaakt die ja als fietser kan maken en bij een betere fietser aangesloten en in zijn tempo mee naar boven. Onderweg vertelde hij mij dat hij zelf een kankerpatient is en op aanraden van zijn dokter hier aanwezig was. Knap maar wat fietste hij hard, alles begon te piepen en te kraken en toen ik tegen hem zij dat ik mezelf terug ging laten zakken zei hij dat hij 66 was en dat ik me niet zo aan moest stellen. Ja en je luistert maar naar zo’n man dus eenmaal boven had ik de reuzel in mijn schoenen staan en was ik bijna aan het hyperventileren maar we hebben het gehaald.
Na een klein kwartier op de rest van de groep gewacht te hebben en uiteindelijk samen wat gedronken te hebben de koude en erg winderige afdaling ingegaan. Lekker even uitrusten in de afdaling de mooie lome bochten gebruiken om meer snelheid te krijgen om uitindelijk weer op de camping aan te komen. Eenmaal op de camping aangekomen kon ik nog maar aan eéén ding denken en dat was slapen. Eenmaal wakker deed ongeveer alles pijn en begin mezelf nu af te vragen of ik wel op tijd herstel voor donderdag maar dat merken we gelukkig vanzelf. En op naar de pasta en een koud biertje.